life

Eerder schreef ik een blog over hoe ik ben begonnen met wielrennen, ondanks mijn NAH. In deze blog deel ik graag met je wat ik ervan leerde. Want naast dat ik het gewoon heerlijk vind om te fietsen en mijn hoofd leeg te maken. Heeft het mij ook een hoop gebracht. Wielrennen met NAH kan, echt waar.

Inmiddels woon ik alweer twee jaar in mijn eigen appartement en heb ik denk ik al meer gefietst dan in al die jaren daarvoor. Waarom dan nu wel? Omdat ik het gewoon ben gaan doen, en het is heerlijk. Gewoon lekker gaan met die banaan en maar zien waar je uitkomt. Het zou zonde zijn om het omdat ik nu alleen ben niet meer te doen.

Verdwalen

Het grootste ding waarom ik eerder niet alleen ging fietsen is omdat ik bang was te verdwalen, gezien mijn geheugen. Ja het was spannend en ja ik ben meerdere keren verdwaald. Maar dat ik in de omgeving waar ik nu woon ben opgegroeid en heel veel in de buurt ken, heeft mij geholpen om het gewoon te doen. Daarnaast, wat is er nou zo erg aan verdwalen? Ik heb altijd mijn telefoon bij mij, dus ook al sta ik in de middle of niks komt het altijd wel goed.

Wat ik leerde van wielrennen met NAH

Vertrouw op jezelf
Het wielrennen heeft mij geleerd om nog meer te vertrouwen op mijzelf. Ik kwam erachter dat ik vooral twijfelde doordat andere mensen erover twijfelde. En dat is natuurlijk nooit een goede reden om iets niet te doen. Dus heb ik het gewoon gedaan en kijk naar het resultaat.

Kijk vooruit
Niet alleen in het leven, maar ook op de fiets. Sinds ik na mijn ziek zijn het fietsen weer oppakte was ik heel erg gefocust op de paar meter voor mij en vooral niet slingeren. Door het wielrennen leerde ik om verder vooruit en om mij heen te kijken. Natuurlijk handig om te kunnen anticiperen op de dingen die komen gaan, maar ook om van de omgeving te genieten.

Geheugen trainer
Voordat ik alleen ging fietsen was ik altijd bang om te verdwalen omdat ik de weg niet uit mijn hoofd wist. Hier werd wel eens lacherig over gedaan, maar ik vind het totaal niet grappig. Sins ik alleen fiets en mezelf de ruimte geef om het te proberen, gaat het prima. Ik ken nu een paar vaste routes in grote lijnen en kan mijzelf veel makkelijker de ruimte geven voor nieuwe dingen.

Volg je eigen pad
Ja ik leef met de late effecten van kanker, waaronder een evenwichtsstoornis, maar dat betekend niet dat ik niet meer kan fietsen. Oké op een gewone fiets ben ik niet altijd even stabiel en af en toe slinger ik wel eens. Maar op de racefiets is dat totaal geen probleem. Een gewone fiets gaat gewoon te langzaam. Nee maar zonder gekkigheid, wielrennen gaat wat dat betreft veel beter en ik ben heel blij dat ik het weer opgepakt heb. Dit laat nog maar eens zien dat het volgen van je eigen pad de beste weg is.

Alleen door het te proberen weet je of iets lukt.

Liefs,
Rebecca

Lees ook: Life | Wielrennen en NAH, hoe ik begon.
Lees ook: Life | Mijn fietstocht naar Berg en Dal.