Life | Wielrennen en NAH, hoe ik begon
Ik wielren regelmatig en ik vind het heerlijk. Gewoon gaat met die banaan, mijn hoofd leegmaken en van de natuur genieten. Wielrennen en NAH klinkt voor mensen vaak als een rare combi en ik krijg dan ook regelmatig de vraag hoe ik ben begonnen. Dus dat ga ik in deze blog met je delen.
Mijn racefiets
Vroeger, in de tijd dat ik ziek was, fietste mijn broer al bij de wielerclub. In de weekenden was er vaak een wedstrijd waar ik mee naartoe ging. Toen dacht ik altijd al, dat zou mij best leuk lijken. Maar eigenlijk niets mee gedaan. Tot ik eind maart 2016 van mijn toenmalige vriend een tweedehands racefiets kreeg. Samen gingen we bij mooi weer regelmatig fietsen, met zijn tweeën of met aantal vrienden uit de vriendengroep.
Aangezien ik sinds mijn ziek zijn een (kleine) evenwichtsstoornis heb, zijn dingen als fietsen altijd een dingetje geweest. Niet perse dat ik het niet kon, zodra het weer kon ben ik op de fiets gestapt. Ik kon nog eerder eenwielfietsen dan fatsoenlijk lopen. Maar meer dat andere mensen het spannend of eng vonden als ik ging fietsen. Men vond er dus ook wat van dat ik ging wielrennen en NAH had.

Rome avontuur
Op een gegeven moment ontstond het idee vanuit de toenmalige vriendengroep om naar Rome te fietsen. Super tof! Ik gaf aan dat ik ook graag mee wilde en begon met trainen. Op dat moment studeerde ik nog in Tilburg en mijn fiets stond in Utrecht. Omdat ik toch wilde trainen zat ik drie keer in de week in de sportschool. Ik fietste steeds verder en steeds harder.
In eerste instantie werd er super leuk gereageerd op het feit dat ik mee wilde. Maar naarmate de zomer dichterbij kwam, hoe meer twijfels er ontstonden bij de mensen om mij heen. Hij vond het toch te gevaarlijk als ik mee zou gaan en ook mijn moeder vond het idee maar niks. Heel eerlijk, dit vond ik niet chill, van niemand niet. Ja ik heb geen optimaal evenwicht, ik heb chronische vermoeidheid en de late effecten van kanker. Maar dat betekend niet dat niks kan. Tijdens tochten met vrienden fietste ik ook gewoon mee en ik had er plezier in.
O nee toch niet
Omdat blijkbaar iedereen er op tegen was heb ik uiteindelijk besloten om niet mee te gaan. Ik wilde de negativiteit niet en ik wilde ook niet op stap met mensen die niet in mijn geloofden. Op dat moment ben ik ook gelijk gestopt met trainen, want het voelde als dat alle moeite voor niets was geweest en ik had er geen plezier meer in.
In de tijd daarna zijn we nog wel een aantal keer gaan fietsen. Maar hij was toen vooral een mooi weer fietser en ik durfde niet alleen te fietsen. Niet perse om het fietsen, maar meer omdat ik de weg niet wist in Utrecht en omstreken. Aangezien mijn geheugen niet top is was ik bang de weg niet te onthouden, en op elke hoek op je telefoon moeten kijken waar je bent is ook niet handig. Gevalletje van niet zoveel zelfvertrouwen.

Dus, zo ben ik dus begonnen met wielrennen en heb ik NAH. Hierdoor ben ik ook weer bijna gestopt, maar gelukkig heb ik het plezier in het fietsen weer terug gevonden. Ik stel mijn eigen doelen, maak verre tochten en ben erachter gekomen dat ik het best wel kan. Dus ik mag best wat meer vertrouwen in mezelf en op mijn eigen kunnen.
Liefs,
Rebecca
Lees ook: Life | Mijn fietstocht naar Berg en Dal