Life | Chronische vermoeidheid en een hondje
Zoals ik in mijn vorige blog over Bonnie de toy poedel schreef vond ik het tijdens mijn zoektocht naar een hondje soms best lastig dat de mensen om mij heen hier een bepaalde mening over hebben. Want ik heb chronische vermoeidheid en zou dat dan allemaal wel lukken als dat hondje er is? Deze twijfels maakte mij ook aan het twijfelen, waardoor ik het te lang uitgesteld heb.
Dit had ik veel eerder moeten doen
Nu Bonnie bij mij woont en ik terugdenk aan de afgelopen 3 jaren denk ik dat deze meningen van anderen mij enorm hebben tegengehouden om de stap van een hondje nemen te zetten. Wat enorm zonde is, want ik ben ontzettend blij dat ik het nu gedaan heb en denk echt dat ik dit veel eerder had moeten doen.
Dit is natuurlijk achteraf gezien makkelijk praten. Maar de afgelopen 3 jaar waren soms best pittig. Uiteraard is het uit elkaar gaan pittig en moest ik wennen aan het weer bij mijn ouders wonen. Daar had ik echter alle dieren om mij heen. Toen ik weer naar mijn eigen appartement verhuisde woonde ik alleen. En ondanks dat ik fijne vrienden en familie heb was en is dat soms best eenzaam.
Eenzaamheid
Ook als je het leven goed in balans hebt, tijd hebt voor werk en privé en familie en vrienden, kan het dus soms best eenzaam zijn. Natuurlijk was Timmy de grasparkiet er, maar daarmee kan je niet echt knuffelen. Aan het eind van de dag zit je uiteindelijk toch alleen op de bank. Nu Bonnie er is niet meer! We zitten nu gezellig samen op de bank, knuffelen, een film kijken en snackjes eten.
Ik moest wel even een drempel over hoor voor ze op de bank mocht. Honden horen namelijk niet op de bank heb ik altijd meegekregen. De eerste avond dat ze er was lag ik dan ook op de bank en zij lekker in haar mandje. Hier werd ik alleen zo ongelukkig van dat ik heb besloten dat ze wel op de bank mag om bij mij te liggen. Alleen als ik het vraag én alleen als er een dekentje op de bank ligt. Dit had ze gelukkig snel door en nu staat ze s’avonds al te trappelen bij de bank zodra ze doorheeft dat ik daar ga zitten.
Chronische vermoeidheid en een hondje
Met chronische vermoeidheid heb je ups en downs in je energie. De ene dag gaat het lekker en de volgende iets minder. Ik ben bijvoorbeeld altijd moe, de ene dag is het gewoon minder of meer dan de andere. De prikkels van buitenaf hebben hier ook invloed op. Ik denk dat de meningen van anderen vooral gebaseerd zijn op de gedachte dat je met chronische vermoeidheid minder kan. Maar dit is naar mijn mening niet zo. Inmiddels leef ik hier al zo’n 19,5 jaar mee en is het voor mij gewoon geworden. Ik bouw mijn leven hierom heen en denk in mogelijkheden. Als je dingen van de positieve kant bekijkt is er heel veel mogelijk.
Met Bonnie wandel ik minimaal 3 keer per dag. ‘s Ochtends, voor het ontbijt, wandelen we een grote ronde. In de middag een ander iets kleiner rondje en s’avonds laat ik haar alleen even plassen. Dit laatste vooral ook omdat Helmond niet zo’n hele aantrekkelijke stad is om in het donker in rond te lopen. Naast deze basis wandelingen maken we ook regelmatig lange wandelingen. Zo zijn we op nieuwjaarsdag met vrienden op de Veluwe gaan wandelen en gaan we ook weleens in Utrecht wandelen.
Planning met een hondje
Natuurlijk is mijn planning nu iets anders dan toen ik alleen Timmy nog had. Als ik een dag op kantoor of locatie moet werken kijk ik of Bonnie mee kan of dat ik oppas moet regelen. Als ik weg ga calculeer ik wat extra tijd in zodat ik genoeg ruimte heb om haar uit te laten en eten te geven. Lunch pauzes duren nu iets langer omdat ik ook met haar moet wandelen en ik kan niet zomaar een nacht weg blijven.
Maar als dat alles is, dan valt dat best wel mee toch. Een hondje wordt zo snel onderdeel van je leven dat het, in ieder geval bij mij, al snel automatisch gaat.
Een goede keuze
Ik ben dus onwijs blij dat ik de meningen van anderen naast mij neer heb kunnen leggen, de keuze heb gemaakt voor een hondje en dat Bonnie bij mij is komen wonen. Het is echt een verrijking van mijn leven. Ze geeft energie, komt even knuffelen als het minder gaat en ik krijg naast het wielrennen ook nog genoeg andere beweging door het wandelen. Daarnaast ben ik meer buiten, waardoor ik meer zonlicht mee kan pakken en dat is weer beter voor mijn energie levels. Natuurlijk heb ik nog steeds de ene dag meer energie dan de andere, maar dat heeft mij nog nooit tegen gehouden in het leven, dus nu ook niet.
Laat je dus niet teveel beïnvloeden door wat anderen zeggen of vinden, maar volg je eigen weg. Ze bedoelen het vaak alleen maar goed, maar het kan je ontzettend onzeker maken. Uiteindelijk is het jouw leven en moet je doen wat voor jou goed voelt en waar jij gelukkig van wordt.
Liefs,
Rebecca
