Life | Mijn cancerversary, 17 jaar geleden

Vandaag is een speciale dag, een nieuwe mijlpaal in mijn leven. Vandaag is mijn cancerversary en is het 17 jaar geleden dat ik na de eerste opname uit het ziekenhuis kwam. Het klinkt lang geleden als je het zo hoort, het voelt soms als de dag van gisteren. Maar steeds vaker ook meer als ‘vroeger’. Een beetje tegenstrijdig, I know. 

Een zoektocht

Voor mijn gevoel begon na de ‘revalidatie’ het echte werk pas. Het verwerken, accepteren en een plekje geven van de dingen die zijn gebeurt. Ik kwam er al snel achter dat ik niet meer het meisje was van voor de diagnose en ging opzoek naar wie ik dan wel was. Aan de ene kant wist ik het al snel en aan de andere kant heeft het lang geduurd. Het gaat met vallen en opstaan en is een zoektocht voor het leven. Net als dat voor iedereen is als je opgroeit. Gaandeweg de jaren leer je meer over jezelf, wie jij bent en wat jij belangrijk vindt in het leven.

Ook het afgelopen jaar heb ik mezelf weer beter leren kennen. Kwam ik erachter wat ik wel en vooral niet wilde en kwam ik erachter dat ik eigenlijk vooral gewoon mijn leven wil leven. Ik wil niet meer elke dag bezig zijn met kanker, ondanks dat de late effecten altijd onderdeel blijven van mijn leven, maar dat hoort bij mij en maakt mij wie ik ben. Ik wil weer voor mezelf gaan, mijn eigen dromen en doelen achterna. Voor mijn bedrijf en mijn eigen toekomst.

Ruimte

Dit is één van de redenen waarom ik begin deze maand ben gestopt bij Stichting Jongeren en Kanker. Ik heb daar een onwijs mooie tijd gehad, heel veel fijne lieve mensen ontmoet en vrienden gemaakt voor het leven. Maar ik merk dat ik in een nieuwe fase in mijn leven terecht ben gekomen. Eentje waarbij ik niet meer elke dag bezig ben of wil zijn met kanker, kanker zorg en de gevolgen daarvan.

Het ziek zijn zit niet meer constant in mijn gedachten en dat is fijn. Er is ruimte om echt te genieten, los te laten en te zien waar het leven mij brengt. Begrijp mij niet verkeerd, ik genoot de afgelopen jaren van alle fijne en mooie dingen die ik heb gedaan. Maar het ziek zijn was er altijd. Doordat ik ziek ben geweest werden, en worden er soms nog steeds af en toe, altijd vraagtekens gesteld bij de stappen die ik nam. De middelbare school, mijn studie, mijn bedrijf. Ik had het gevoel dat ik mij bij alles moest verantwoorden en mensen ervan moest overtuigen dat ik het kon. Ik had een strakke planning en bewees dat ik het allemaal kon.

Maar daar ben ik nu een beetje klaar mee. Ik weet dat ik het kan en ben er aan toe om gewoon mijn leven te leven. Ik heb nog steeds een planning, maar wel eentje die bij mij past. Eentje waarmee ik kan werken en fijne dingen kan doen. Eentje die mij laat groeien als persoon, waarmee ik mijn ervaringen kan delen met anderen en vooral de dingen kan doen die ik leuk vind.

Proost

Deze nieuwe fase wordt ingeluid met ontzettend fijn nieuws dat ik kreeg van mijn neuroloog: er is geen resttumor meer te zien! Ontzettend fijn nieuws!! Een mooi begin. Onwijs dankbaar voor mijn lieve familie en de geweldige mensen om mij heen die mij, misschien zonder dat ze het wisten, hebben geholpen te komen tot waar ik nu ben. Vanavond proost ik traditiegetrouw samen met mama op dit moment, kijken we terug maar vooral vooruit. En gaan we vol goede moed op weg naar de toekomst.

Liefs,
Rebecca ♥